I just want to share my story, for me to finally breathe and let it all go.
(This is gonna be a long one)
I was already four months when I found out that I was pregnant. Laking gulat ko nung nalaman ko kase wala talagang pregnancy symptoms; no morning sickness, no dizziness, no cravings, and lalo na di halata sa tummy ko. Siguro naging factor na din yung pagiging irreg. ko kaya wala akong clue na may baby na palang lumalaki sa akin. Medyo di siya halata kase parang bloating lang yung tyan ko. Pumunta akong clinic para mag pa-consult dahil nakakaramdam ako ng sakit sa abdomen ko and yun nga sa bloating, kala ko may ovarian cyst ako because apparently it runs in my family, but I was wrong.
Positive ako.
Sinabihan ko yung Obgyn na baka nagkakamali lang yung result and he even told me na blood test doesn't lie. Halata yung shock and doubt ata sa mukha ko kase he told me that pwede akong magpa-ultrasound. I declined. Masyado talaga akong shock. That night, bumili ako ng PT para lang talaga to make sure kahit na yung result narinig at nakita ko na, I was still in denial, binili ko yung pricey para sure talaga, and ayon, positive talaga. Halos gumuho mundo ko, umiyak at hagulgol ako. Di ko alam gagawin ko. Diba dapat masaya pag may ganong news? I was actually afraid. Before ko pa nalaman na pregnant ako, I was already depressed and bulimic. Napaisip ako sa first few months, I tried to commit suicide. Emotional Wreck talaga. Siguro kung naging successful ako, masasama ko sa kamatayan ang baby.
But knowing I'm 19 years old and four months pregnant, isa lang nasa isip ko; it's either we both die or abort my baby.
Sobrang laki ng problema ko, aren't we all diba? Pero sa problema kong ito alam kong masasaktan mama ko pag nalaman niya na gusto kong ipa-abort si baby. Alam kong matatanggap niya ang baby, pero ang papa ko? Hindi. The bastard made me and my mom's life a living hell full of mental abuse. Kung malaman niya pa, baka mapatay niya kami. My father was tried once, he stabbed my ninong because of an argument, my ninong survived but my fear of my father only grew.
Siguro kung sinabi ko sa close friends ko na preggy ako, they would be happy and stop me from my decision. Pero desidido na ako, hindi magkakaroon ng stable ng family ang baby ko. Masasaktan lang sya, childhood ko was already ruined and ayoko mangyari yun sa kanya. Hindi siya mag kakaroon ng happy and bright future.
At naisip ko din na baka di ko siya kayang mahalin.
Because the baby I was carrying was a product of rape.
Everytime na iniisip kong pregnant ako, napapaiyak nalang ako. I was angry, not of my baby, but because of my ex-boyfriend. He forced himself on me, ruining my life and now he'd ruined my baby too. I really can't have this baby kase naaalala ko lang lahat ng sakit, yung betrayal. I felt dirty.
Nag search ako ng pampa-miscarry. Halos na-overtake na ng browser yung mga topics na ganon. Rigorous exercises, Vitamin C, Black Cohosh, Dong Quai, Parsley, you name it! Di na din ako natutulog para ma-weary talaga ako, tas isang araw lang kumain din puro coffee. Pero wala. I felt so ashamed na sinasaktan ko baby ko, pero I had to do it. Search ako ng search ng pampalaglag, nakita ko yung sa tindahanph kaso doubtful ako. Siguro sa instincts lang talaga. Then nakita ko itong womensblog.
Puro positive ang feedbacks ni Miss Ella, pero nandon parin ang kaba ko, nagbasa basa ako at nakita ko yung number niya, ni-save ko para sa desperate attempt ko. Nagbasa din ako sa pinayschoice at nakabasa din ng mga negative sa kanya. Gulong gulo utak ko. Pero mas nanalig ang gut feeling. I decided to give my full trust on Miss Ella.
Nagbasa ulit ako ng mga topics to hopefully na gumaan loob ko, knowing na di ako nag iisa sa ganitong decision, na walang judgement, just pure choice. Nakaka luwag ng kalooban makabasa ng experience dito. Lahat talaga tayo may mga reasons, magkakaiba iba man, pero nagkakaisa. I feel secured.
February 7, 2018
I contacted Miss Ella. Nagtanong sa price and info. Nag decide ako na Mife Kit ang gagamitin ko dahil si Miss Ella na ang nagsuggest na Mife has the higher chance of successful abortion. Pricey pero okay na, at least sigurado.
February 8, 2018
Nag order na ako sa kanya then she gave me the info. I paid her and she messaged me from her Facebook account.
February 9, 2018
Hinantay ko talaga buong araw yung padala. And by afternoon, I got it. Natuwa ako kase ang bilis, nawala kaba ko. Upon opening it, napaiyak ako sa content. Napaka thoughtful ni Miss Ella.
Tinook ko din yung pill that night.
I laid my hand on my tummy telling my baby that I'm very sorry.
February 10, 2018
Inihanda ko lahat ng gagamitin ko. Tinabi mga kakailanganin ko for later and bumili ng mga diapers and napkins. I laid an extra large towel on my bed. Sinunod ko yung instructions niya. I was really determined.
Yung papalapit na yung instructed time, I prayed. I prayed for my baby and for myself. I'm an agnostic and yet I prayed. I talked to my baby how sorry I was. At kung iba lang ang sitwasyon, walang second thought, I will definitely raise him/her. I clutched the black bracelet as I readied myself.
At first dose, I was already in pain. Sobrang sakit. Ten times pa pag sa dysmenorrhea and that's saying a lot. Nagbabasa ako sa womensblog para maalis yung attention. Kinakabahan ako kase baka mag fail dahil karamihan sa nababasa ko nag b-bleed at di masyado masakit sa kanila. Pero I held on.
At two-three dose, nag chills na ako. Pati labi ko nanginginig. Sobrang sakit sa abdomen at ang lamig. Tinitiis ko kase choice ko to. I have to live with it. Iniisip ko nalang yung pag labas ni baby, kung ano gender niya, ano ipapangalan sa kanya. If boy, Rhaegar Eros, and If girl, Lyanna Psyche. Medyo di masakit pag nag iisip ka ng happy thoughts.
At my remaining doses, pinilit ko katawan ko na kayanin. Kahit nangingilipit sa sakit. Kinakaya ko. Hilong hilo at nauuhaw ako. Pero tiis tiis talaga. Hanggang sa nakatulog nalang ako sa sakit. Pero nagigising din dahil sa uhaw at hapdi.
February 11, 2018
Nung natapos ko yung last dosage ko, sobrang nakakapanghina. Buong katawan ko sinisigawan ako. Lalamunan ko dry na dry. Pero kailangang tiisin talaga. Tinry kong umidlip idlip. Nag wi-wish na sana matapos na ang lahat.
By 2 am, chineck ko yung towel ko, walang blood. Medyo kinakabahan ako kase walang identification kung nag work ba. Pero sobrang sakit talaga ng balakang at tyan ko. Kinakausap ko din si baby, pero yung pag kick niya wala na. Just the thought of it made me sad.
Then wala pang 4 am napi-feel ko ang diarrhea. Ang hirap pigilan pero grabe talaga ang sakit. Hanggang sa napatakbo ako sa cr. Napaiyak ako na baka kase mag fail dahil di ko na-stop, naka-pee din ako. Wala namang dugo. Medyo nag panic ako at tinext si Miss Ella. Ayoko talagang i-bother sya, kahit naman nung inumpisahan ko pag take ng pills di ko sya tinitext kase clear naman ng instructions nya. Atsaka baka may clients si Miss Ella, ayoko maging bother. Pero tinext ko sya kung kailan lalabas si baby at nag reply din naman agad sya. Mas lalo kong na-appreciate si Miss Ella kase di siya nag fail i-message ka kahit anong oras na.
By 8 something, si diarrhea pabalik balik at nag stay na ako sa cr namin, nakaupo lang, nag poop ako ng kulay green. Then sumakit puson ko. As in ang sakit. Then nakakaramdam ako ng pag poop ulit tina-try kong umire pero walang nalabas. Nag pee din ako and kinabahan ako dahil may cyto na lumabas. Nag pray ako na sana di mag fail dahil nagawa ko na to eh, there's no turning back.
Dahil sa pagod na ako nag stay lang ako don na naka upo ire ng ire hanggang sa napansin kong parang may lalabas sa V ko dahil sa pagkakapa ko parang nag wide sya. Sobrang hapdi at sakit. Ang hirap pala ng pag ire no? Sobrang sakit. Habang umiire ako, naiisip ko ang mama ko. Nag promise ako na pag natapos to at kung maging successful to, I will make my mama smile more and pag bubutihin ko na lahat. I will never cut again or try not to have my meltdowns. Ilalayo ko sya sa bastard kong "papa" af aalagaan ko si mama. Ang daming pumapasok sa isip ko non habang umiiri.
Kinakapa ko and nakaramdam na ako ng round. Kahit ang sakit sakit, iniiri ko pa din, ang hirap hinaan ang boses pag ganon. Natatakot ako baka may makarinig sa akin. Tiis lang talaga. Hanggang sa yung bilog pumutok. Yun na pala yung sa covering dahil next thing I knew ulo na ni baby yung iniiri ko then yung body tas yung cord and the sac. Sobrang madugo. Ang hapdi at sakit.
Pero wala nang mas sasakit pa nung makita ko si baby. Amidst of the blood, ang puti puti niya. Humahagod siya ng hininga at napaiyak ako ng sobra sa tiny sounds na po-produce niya. Siguro kung nag pacheck up ako nang maaga, di ko na sana napatagal. She's already 5 months and 3 weeks. And yes, she's a baby girl.
Baby na talaga. Yung features niya on point. Masasabi kong nasa kanya yung pagka full ng kilay ko. Di ko alam kung ilang oras ako don sa banyo. Pero gusto ko i-savor yung moment namin. I was clutching her and crying. Di kaya ng puso ko magpakabato. I even kissed her forehead and ni-wash ang blood sa katawan niya. The bathroom floor was bloody too. Buhos ako ng buhos, the faucet was running the whole time. Nakarinig na ako ng noise sa taas, indicating may gising na. Dinalian ko pag linis.
Yung cord ni baby nakakabit padin. At yung sac, napaka bloody. Meron pa din blood na lumalabas sa V ko.
Nung tumayo ako, ang hapdi. Kinuha ang towel and wrapped my baby. She looks so peaceful.
Nang ni-make sure kong okay na yung cr, lumabas na ako at itago si baby.
Buong araw nag lakad lakad ako kahit pagod, lakad padin para kahit paano malabas yung blood. Tinitignan tignan ko din si baby, she already passed. I clutched her hand one last time.
February 12, 2018
Nilibing ko sya with my well loved tshirt along with a letter sa may bakuran namin. I bought a pot and planted sunflower for her.
I love you, Lyanna Psyche. You're with your uncle now (My little brother)
And again, thank you so much, Miss Ella. You have proved that you're really trustworthy. 100% real and sincere. Sobrang grateful ako sayo.
Iba iba talaga tayo ng dahilan at di naman talaga natin fully ginusto to. Kung iba lang talaga yung circumstances no? As a woman, we have the right to choose.
It's now a week after my procedure. Nag la-lactate and medyo nag b-bleed parin pero mahina naman. Nag e-exercise padin ako. And last sunday, I went to Quiapo church to pray for my baby. Pinupuntahan ko rin yung spot nya sa bakuran namin. And still wearing the bracelet. Wala ding nakaka alam sa ginawa ko kundi kayo readers. At hopefully, gumaan na pakiramdam ko, knowing may mga sisters ako na nandyan para sakin. Salamat sa womensblog! You've paved a way for confused and terrified women to help them to decide, share and connect each other.
To whomever reading this, we all have a choice. Whatever you want to do, do it, if that's what your mind and heart want. You can do it. Strength and tiwala sa sarili.