May 28 nag order ako kay ate ella, at dumating yung cyto the next day. Nagtake ako May 31.
Sa 2nd dose ko sobrang sakit na. Yung boyfriend ko nag aalala na kase nilalagnat na ako.
Sobrang taas pa ng lagnat ko. Buti na nga lang kasama ko yung boyfriend ko, kung hindi baka di ko talaga magawa lahat ng to.
Gusto ko ng sumuko dahil sa sobrang sakit.Pero lumaban ako dahil wala na din chance kung di ko pa tatapusin. Di na gumagalaw yung bata sa tiyan ko. Sobrang tigas na ng tiyan ko. Naiiyak nalang ako. Gusto ko ng tawagin yung mama ko. Dahil di ko inexpect na magagawa ko to at my young age.
Pinagpahinga muna ako ng boyfriend ko bago ipasok yung next dose. Pinapalakas ang loob ko para magawa ko lahat nung nasa procedure. Wala na din kasi akong magagawa wala na yung bata, patay na siya sa tiyan ko.
Yung pang last dose ko di ko na naipasok dahil nakatulog ako at ayoko na talagang ipasok pa yun dahil sobrang sakit na talaga. Iyak lang ako ng iyak dahil alam ko wala na yung bata. Ang hirap din kase ng sitwasyon ko.
6am, tumae ako kasama ko yung boyfriend ko.
7am, pinabayaan ko muna yung boyfriend ko na matulog at tumae ako. Nung tumae nako, sobrang sakit na talaga ng pusun ko napaupo nalang ako sa sahig. Tinawagan ko yung boyfriend ko, sumigaw ako. Habang sumisigaw ako, lumalabas na pala yung bata. Nakikita ko na yung ulo nya, at nagsimula nakong umiyak. Patuloy lang ako sa pagsigaw sa boyfriend ko at ipang minuto pinuntahan nako ng boyfriend ko. Lumabas na yung ulo, naiiyak na yung boyfriend ko nung nakita nya yung anak namin. Lumabas na yung ulo at yung katawan. Umiri lang ako ng umiri, lumalabas na din yung umbilical chord. 30 minutes din akong umire bago lumabas yung placenta. Nakita ko yung bata, it's a boy. Yun yung gusto ng boyfriend ko na maging lalake yung magiging anak namin. Kaso wala na, wala na yung anak namin. Sobrang iyak ko kahit wala na yung physically pain, pero yung sakit na nararamdaman ko di ko alam kung kailan mawawala to. Di ko na to gagawin pa kahit kailan! Kung mabuntis man ako ulit, itutuloy kuna kahit anong mangyare.
Namimiss ko na yung anak ko, ngayong mag aaral ako. Siya ang magiging inspiration ko para makapagtapos ako. Mahal na mahal kita anak. Sana kapag nagkita tayo jan mapatawad mo si mama. Lagi mong iguide si mama ah? Kung iiwan man ako ng papa mo. Ikaw na bahala sakanya. Basta anak, di kita makakalimutan. Walang araw o gabi kitang iiyakan. Anak namimiss na kita!!!! Sabi ko pa naman di kita papapaglag kaso wala na anak. Basta mahal na mahal kita anak. Iloveyou anak í ½í¸˜
Cyto Kit Experience 5 months
Started by
Guest_Anneeee_*
, Jun 02 2019 03:09 PM
3 replies to this topic
#2
Ana_
-
- Members
-
- 39 posts
Advanced Member
Posted 03 June 2019 - 11:01 PM
Nararamdaman ko yung nararamdaman mo sis. Wala din akong ginawa kundi umiyak at walang katapusang guilt. 3 months preggy ako. 2nd day ko na ng procedure today, almost done nako. Sobrang iyak ko kaninang umaga nung nag check ako online kung anong size nya na at anong part ng katawan nya ang buo na, kasing laki na sya ng lemon so kelangan naming pagisipan kung anong gagawin pag labas nya.
One of the hardest part ng procedure ay yung pagplanuhan kung saan namin sya ilalagay pag labas nya. Alam mo yung feeling na buhay pa si baby sa loob ng tyan pero pinagpaplanuhan nyo na kung pano sya ililibing after? Sobrang gusto kong humagulgol at isipin na sana hindi nalang ganito, pero tulad ng sinabi mo, huli na ang lahat, di na pwedeng umatras kc nasimulan ko na uminom ng mife tab nung first day. Nag usap kame ng bf ko at tulad ng mga nababasa ko dito sa forums, ilalagay namin sya sa paso at tatamnan ko nung favorite ko na bulaklak. Hinding hindi ko din makakalimutan ang baby ko humihingi ako ng tawad sa kanya. Mahal na mahal namin sya kahit hindi namin sya binigyan ng pagkakataong mabuhay.
Masakit isipin na nagawa natin to, pero meron tayong kanya kanyang dahilan kung bakit. At wala ding may karapatang manghusga satin. Ang importante ay hindi na natin ulitin ang ganitong bagay. Mag pray lang tayo kay God and ask for His forgiveness.
Good luck sayo sis and God bless.
One of the hardest part ng procedure ay yung pagplanuhan kung saan namin sya ilalagay pag labas nya. Alam mo yung feeling na buhay pa si baby sa loob ng tyan pero pinagpaplanuhan nyo na kung pano sya ililibing after? Sobrang gusto kong humagulgol at isipin na sana hindi nalang ganito, pero tulad ng sinabi mo, huli na ang lahat, di na pwedeng umatras kc nasimulan ko na uminom ng mife tab nung first day. Nag usap kame ng bf ko at tulad ng mga nababasa ko dito sa forums, ilalagay namin sya sa paso at tatamnan ko nung favorite ko na bulaklak. Hinding hindi ko din makakalimutan ang baby ko humihingi ako ng tawad sa kanya. Mahal na mahal namin sya kahit hindi namin sya binigyan ng pagkakataong mabuhay.
Masakit isipin na nagawa natin to, pero meron tayong kanya kanyang dahilan kung bakit. At wala ding may karapatang manghusga satin. Ang importante ay hindi na natin ulitin ang ganitong bagay. Mag pray lang tayo kay God and ask for His forgiveness.
Good luck sayo sis and God bless.
Reply to this topic
0 user(s) are reading this topic
0 members, 0 guests, 0 anonymous users
